SuSMaLıYıM..

Oysa ne zordu seni tam da bulmuşken kaybetmek...
Ne zordu ağlamamak için dudaklarımı ısırırken veda sözlerini dinlemek...
Biz sevgiliden başka dosttuk, arkadaştık ya bir nevi
Sırdaştık, insandık ya önceleri...
Değilmiş!

Rüzgarı kıskanır mı insan hiç tenine değip geçiyor diye
Yağmur damlalarından nefret eder mi yanaklarından süzülüp dudaklarına yerleşiyor diye...
Edermiş meğer!

Sana benden başkası dokunamaz ki...
Sımsıcak sarılamaz ki...
Ellerini tutmak isteyemez ki canı benim canımın istediği gibi...
Beklentisizce sevemez ki, bekleyemez ki seni...
Sahi, doldurabilir mi yerimi biri?

Oysa biz değil miydik defalarca söz veren birbirimize...
Biz değil miydik kalbimizde birbirimizden başkası olmayacağına yemin eden...
Tek bir ruh, tek bir kalp...
O biz değil miydik sahi?

Bocalıyorum yokluğunda...
Neye elimi uzatsam boşlukta buluyorum kendimi...
Baktığım hiçbir yüz seninkine benzemiyor, hiçbir renk hayatımı senin rengin kadar ferahlatmıyor...
Hiçbir söz senin bir tek sözün kadar değer bulmuyor...
Olmuyor! Ne yerin doluyor, ne boşluğunun acısı hafifliyor...
İçimde bir yerlerde öyle büyüksün, öyle hızla çoğalıyorsun ki yetişemiyorum sana...
Yaşadıklarımız öyle ardı ardına geliyor ki aklıma unuttum desem de beceremiyorum aslında...

Artık tek başıma dinliyorum gözlerimin içine baka baka söylediğin o şarkıları...
Tek başıma bakıp eski resimlere, gülümsemeye çabalıyorum buruk bir tebessümle...

Oysa simdi ne bir resmin kalmalı elimde, ne bir anı beynimde...
Susmalıyım! Çünkü her konuştuğumda "seni seviyorum" dememek için ısırıyorum dudaklarımı...