Tekbir şey kaldı içimde; “Seviyorum” diyemedim...

Yalanmış ne varsa yaşadığımız.

Ne varsa söylediğin, ne varsa hissedilen, her şey yalanmış. Bu kadar geç mi anlamalıydım? Bu kadar çok mu bağlanmış olmalıydım?

Neden en başında değil de şimdi? Ben miydim yüreğine seçtiğin oyuncak?

Kaybolan zamanlar, yitik umutlar gelir mi geri?
Issızdım.
Yapayalnızdım.
Çaresizdim.
Karanlık ve de tükenmiştim gittiğinde. Sustum, söyleyemedim.

İçim ağlıyordu da bir damla gözyaşı dökemedim. “Seviyorum” diyemedim. Toprağın kokusunu, havanın kokusunu, çiçeklerin kokusunu hepsini bir bir çektim içime bir Senin kokundu bilmediğim.

Alâkadar olmadığım ne varsa bildim. Hepsini ezberledim. Yalnızca Sendin bir kelime edemediğim.

Sesini bilmediğim, yüzünü görmediğim, sadece hayal edebildiğim bir güzelliktin. Dolaşıyordun damarlarımda. Sen sadece kendini anlattığın kadardın.

Bir de Seni içimde büyüttüğüm kadar.
Suskundum.
Tek başınaydım.
Âşıktım.
Yanmış ve de kahrolmuştum gittiğinde.Yaşamak bile istemedim.


Ölmeye de cesaret edemedim.

“Seviyorum” diyemedim.

Dur! deseydim, kal! deseydim kalır mıydın benimle?

Gitme! Desem, dinler miydin beni?

“Sevdim Seni hem de aklının alamayacağı kadar” deseydim inanır mıydın?

Sen de beni en az benim kadar sever miydin? Of! Yanıyor içim.



Tekbir şey kaldı içimde; “Seviyorum” diyemedim...

alinti